Ik scrol even door mijn foto's van december 2020. Je ziet het niet aan me maar mijn hoofd stopt niet met denken, mijn hart klopt al weken te snel. Ons Rosie is enkele maanden oud en na de kerstvakantie slaag ik er niet in om te werken thuis. Ik kan alleen maar huilen. Diagnose: overspanning.
Denk eens aan … een super-zalig ontspannend moment tijdens je voorbije vakantie... Wat doet dat met je?
In de namiddag voorafgaand aan kerstavond trakteer ik mezelf op een kerstcadeautje. Eentje zonder strik: ik trek er enkele uurtjes op uit voor een kletsnatte boswandeling en een koffie-met-melk. De feestdagen vind ik súper-gezellig maar ook snel overprikkelend. En als hoogsensitieve mama van twee jonge kindjes dus best wel uitdagend. Gelukkig is er één inzicht dat ik ondertussen ‘door-leef’ en dat is dat we écht wel wat prikkels aankunnen. Zolang we op tijd en stond rust nemen om te herstellen (vooraf of nadien) en in onszelf zakken. Efkes bewust afremmen. Trager stappen. In mijn geval letterlijk. Het gaat om jezelf tijd gunnen om tóch nog dat koffietje te drinken.
Een beeld zegt vaak meer dan woorden. Of toch niet? 😊 Op deze foto op een familiefeest was ik content. Echt, het was een leuke dag. … Maar achter die brede lach schuilde ook onzekerheid en angst.
In september was ik zo’n drie maanden bezig met FLEUR coaching. In bijberoep, dat wel. En beperkt in tijd, dat ook. Zeer bewust. Tóch zette ik – net als zovelen? – de online marketing machine in gang. Door mijn ervaring in sociale media (en ik schrijf ook graag) ging dat best vlot. Toch voelde ik in mijn lijf al snel een innerlijke onrust. Eentje die ik vaag herkende van vroeger. In een vorige job was ik namelijk heel veel bezig met sociale media. Online zijn in de week én in het weekend was hierbij geen uitzondering. Géén hoogvlieger in mijn mentaal welzijn (maar ik was er nog niet zo bewust mee bezig). Na deze periode nam ik dus privé ook zéér bewust meer afstand van het digitaal gebeuren. Dat voelde OK.
Voilà, het is gezegd. Betekent dit dat ik tijdens een coaching sessie dan lekker achterover leun en we doen alsof jouw blauwe plekken er niet zijn? Neen, uiteraard niet. We erkennen wat er gebeurde (met veel liefde) en bekijken wat jij er nu mee kan doen. In het hier en nu. Wat heb je geleerd van hetgeen er gebeurd is? Of wat heb je nog te leren? Wat bracht het je? Wat wil je anders? Trauma’s helen gebeurt tijdens therapie (al zal coaching er vaak wel toe bijdragen). Bottom line is; verdriet mag er zijn, tijdens een sessie maar ook gewoon elke dag. En dat geldt voor alle emoties, alle gevoelens. Ze wijzen je de weg naar je behoeften. Cheers to that.
Jaja, je leest het goed. Ik heb ballen. 😉 En ook ik probeer elke dag om ze in de lucht te houden. En daar ben ik niet alleen in. Vaak hoor ik tijdens een sessie dat (ik coach voornamelijk vrouwen) het lastig is ‘om alle ballen in de lucht te houden’. Dan maak ik graag gebruik van de metafoor die ik leerde kennen in het boek ‘Wat een moeder leiden kan’ van klinisch psychologe Lies Clerx. (https://www.borgerhoff-lamberigts.be/shop/boeken/wat-een-moeder-leiden-kan)
Néé, stress hoort bij het leven. Iederéén ervaart ooit eens stress. Stress hielp ons als 'mensensoort' om te overleven. Vandaar dat stress heel nuttig kan zijn als je een presentatie moet geven (je zal je voorbereiden) of snel moet reageren in een gevaarlijke situatie. Het zorgt ervoor dat je gefocust bent. Er wordt adrenaline (en later het stresshormoon cortisol) aangemaakt. Stress is een natuurlijke reactie van ons lichaam op situaties die we als bedreigend ervaren.
