Kerst. Over vreugde, verdriet en op pauze drukken.

In de namiddag voorafgaand aan kerstavond trakteer ik mezelf op een kerstcadeautje. Eentje zonder strik: ik trek er enkele uurtjes op uit voor een kletsnatte boswandeling en een koffie-met-melk. De feestdagen vind ik súper-gezellig maar ook snel overprikkelend. En als hoogsensitieve mama van twee jonge kindjes dus best wel uitdagend. Gelukkig is er één inzicht dat ik ondertussen ‘door-leef’ en dat is dat we écht wel wat prikkels aankunnen. Zolang we op tijd en stond rust nemen om te herstellen (vooraf of nadien) en in onszelf zakken. Efkes bewust afremmen. Trager stappen. In mijn geval letterlijk. Het gaat om jezelf tijd gunnen om tóch nog dat koffietje te drinken.  

En exact op dát moment - aan dat tafeltje alleen met m’n boek - voelde ik opeens een traan prikken in mijn oog. En nog één en nog één.  En ik voelde: ik ben intens blij en triest tegelijk. Feestdagen zijn namelijk - sinds de dood van mijn broer, nu al bijna tien jaar geleden – anders. Gezellig maar met een laagje onuitgesproken verdriet. Misschien herken jij dit gevoel ook wel (om welke reden dan ook). Het toont hoe belangrijk het is om bewust tijd en ruimte te maken voor emoties. Als we ze wegduwen, poppen ze opeens op in een snauw of een heftige reactie tegen iemand die we graag zien. En emoties zijn - net als lawaai of drukte, ... -  ferme triggers van stress.  

Hoe jij jouw druk-op-de-pauzeknop invult, maakt helemaal niet uit. Wat passend is voor jou. Ik wens je voor 2025 simpelweg toe dat je mag ‘voelen’ van jezelf. Dat je genoeg op pauze mag drukken. En dat je lief bent voor jezelf als je even over je grenzen gaat. Ik wens het mezelf ook toe ;)

Tot later!

Warme groeten,

Anneleen