Ik scrol even door mijn foto's van december 2020. Je ziet het niet aan me maar mijn hoofd stopt niet met denken, mijn hart klopt al weken te snel. Ons Rosie is enkele maanden oud en na de kerstvakantie slaag ik er niet in om te werken thuis. Ik kan alleen maar huilen. Diagnose: overspanning.
Ik neem je even mee terug in de tijd. Na mijn studies werkte ik jaren in interne sales, daarna nog eens vijf jaar in marketing. Vooral deze laatste startte als een hele toffe job in een fijne organisatie waar ik me thuis voelde. Mijn taken sloten aan bij mijn talenten en ik leerde. Doorheen de jaren breidden mijn taken als copywriter echter snel uit door de groei van sociale media. En het was nét in dat voortdurende online zijn, posts maken en planningen maken dat ik mijn energie voelde afnemen. Door mijn toffe collega’s voelde dit echter niet zo. Tot Covid. In de periode van fulltime thuiswerk werd me ergens duidelijk dat mijn collega’s een hele felle drijfveer te doen wat ik op dat moment doe. Maar écht bewust was ik me er nog niet van.
Terug naar 20210. Na drie maanden rust, ga ik terug aan het werk. Ondertussen ben ik ook al even gestart met enkele vakken toegepaste psychologie in afstandsonderwijs. Het is bijna een jaar later (it takes time) dat ik een traject loopbaanbegeleiding opstart. Ik heb een plan voor ogen, wil gaan coachen en wil bekijken of ‘mijn plan’ realistisch is.
Samen met mijn loopbaanbegeleider zoomen we in op mijn hele levensparcours, hetgeen me energie gaf, wat me energie nam, zélfs waarmee ik speelde als kind. Ik krijg zicht op mijn kerntalenten, mijn uitdagingen en kwaliteiten. En ik krijg meer inzichten in mijn belemmerende patronen die me trouwens nog steeds eens kunnen belemmeren. Zij het nu in veel mindere mate. Deze kleine stappen maken me zelfverzekerder en ik ga enkele spannende gesprekken aan. Twee maanden later (en enkele opleidingen rijker) word ik aangenomen bij cvo MIRAS waar ik nog steeds als HR coach aan de slag ben. Voor mij een supermooie illustratie van hoe loopbaanbegeleiding echt werkt. Want het werkt.
Het gaat niet per se om één uniek AHA-moment, dit is het dan (al kan het wel uiteraard 😊). Het heet wél een traject om een reden. Je neemt er je tijd voor waardoor kwartjes kunnen vallen, soms bewust en soms onbewust. Waardoor alles weer meer stroomt. En dat is soms niet in die richting of het pad dat je voor ogen had. Soms moet je afscheid nemen van een organisatie waar je graag werkt. Soms moet je springen in het onbekende. Bij mij ging het om taken en waarden. Bij jou kan het helemaal anders zijn. Hoe dan ook, als het schuurt, dan voel je het. Hoewel schuren niet per definitie fout is. Maar als je overspanningsklachten hebt of ergens diep in je lijf voelt dat het niet meer klopt, dan kan loopbaanbegeleiding zeker helpend zijn. Je bent van harte welkom.
Reactie plaatsen
Reacties