Jaja, je leest het goed. Ik heb ballen. 😉 En ook ik probeer elke dag om ze in de lucht te houden. En daar ben ik niet alleen in. Vaak hoor ik tijdens een sessie dat (ik coach voornamelijk vrouwen) het lastig is ‘om alle ballen in de lucht te houden’. Dan maak ik graag gebruik van de metafoor die ik leerde kennen in het boek ‘Wat een moeder leiden kan’ van klinisch psychologe Lies Clerx. (https://www.borgerhoff-lamberigts.be/shop/boeken/wat-een-moeder-leiden-kan)
Ik vat het idee graag voor je samen. In jouw kerstboom zijn er zowel glazen als plastic ballen. De glazen ballen zijn gebroken als ze op de grond vallen. Auch. De plastic ballen daarentegen hangen onderin en kunnen wel tegen een stootje.
Stel jezelf nu eens de vraag: welke (en hoeveel) van jouw ballen zijn van glas en welke zijn er van plastic? Welke rollen heb je te vervullen? Welke verantwoordelijkheden zijn jouw absolute topprioriteit? Hangen er misschien te veel glazen ballen in jouw boom? Kan je er delegeren of kan je zaken anders organiseren? Misschien heb je wel glazen ballen hangen die niet eens van jou zijn? Auch. Eén ding is zeker volgens Lies: je gezondheid (en dus zelfzorg) en je gezin (mits je een gezin hebt) zijn van glas. Van daaruit is het dan de bedoeling om verder te prioriteren. Dit kan gaan van vrienden, familie, je job, bijberoep tot sport, hobby’s, spiritualiteit, … Iedereen bepaalt helemaal zelf zijn of haar ballen.
Laat ik mezelf gebruiken als voorbeeld. Dit voelt een beetje spannend en ook behoorlijk kwetsbaar maar so be it. Ik heb een gezin met twee jonge kindjes (4 en anderhalf), twee katten (waarvan één hoogbejaard) en een partner die werkt als zelfstandige. Ik combineer een job (niet voltijds welteverstaan) en bijberoep, zie graag mijn vrienden en vind het su-per belangrijk om goed voor mezelf te zorgen, te bewegen en ook rust te nemen.
Opnieuw gaan werken deze week (zowel ikzelf als man) in combinatie met een oververmoeide dochter en een poetsvrouw met verlof, zorgde voor wat extra spanning in huis. Helemaal normaal natuurlijk. Na twee dagen voelde ik mezelf shiften van best rustige vakantiemodus in een plan- en doe-modus (ook wel overlevingsmodus genoemd). Als mama van twee kinderen ontsnap je uiteraard niet aan plannen. Maar de constante doe-modus (ik-kan-niet-stoppen-en-dender-maar-door), daar kies je voor. Écht. En je kan uit die trein stappen. Telkens weer opnieuw.
Na een periode van overspanning, moest ik opnieuw leren luisteren naar mijn lijf. Het was misschien wel voor het eerst dat ik dit écht bewust deed, maar het maakt wél dat ik nu veel sneller de signalen opmerk. En er iets mee doe. De signalen kunnen zijn dat mijn hartslag sneller gaat, dat ik weer vroeger wakker word of geprikkelder reageer thuis (veilige cocon weet je wel). En vroeger voelde ik een signaal ook wel, maar ik walste er overheen. Het gebeurde dat ik het gevoel probeerde te dempen door een aperitiefje, online shoppen, eten, … . Dat werkt allemaal hoor. Heel kort. En ik pretendeer niet dat ik nu steeds alleen maar ‘goeie’ beslissingen neem. Want wat is goed? Ik voel nu mijn lijf veel beter aan en ik zet nét wanneer ik het lastig heb, nog iets meer in op mijn zelfzorg. Daaronder valt óók het analyseren van ‘mijn ballen’. Zeer kort. Van daaruit zorg ik dan voor enkele actiepunten. En ‘actie’ kan ook betekenen dat ik net niks doe, hulp vraag of uitbesteed.
Voel jij het wanneer je teveel in de doe-modus belandt? Luister je naar je lijf? Wéét je hoe je dat überhaupt kan doen? Met veerkrachtcoaching leer ik je tools zodat je weer meer innerlijke rust kan ervaren. Tools die je ook zelf thuis kan gebruiken. En zoals je merkt, ook bij mij is het een vallen en opstaan. Maar dat mag. Wees welkom.
Reactie plaatsen
Reacties